ემიგრანტი ქალის წერილები: „მინდა-არ მინდა, სხვა რა გზაა? – ძლიერი უნდა ვიყო“

ბავშვობიდან პრანჭია ვიყავი, თავად ვქმნიდი კაბის მოდელებს. ჩემს მეგობრებსაც მე ვურჩევდი სტილს, ვუხატავდი, რა და როგორი სამოსი მოუხდებოდათ. თბილისში დავიბადე და ექვს წლამდე ბარათაშვილის ხიდთან ვცხოვრობდით. კარგად მახსოვს ის ქვაფენილი, აღმართი და ჩვენი ქუჩა… მერე გლდანში გადავედით და იქ ვსწავლობდი 39-ე სკოლაში. რას აღარ მოვკიდე ხელი, რომ აქეთ არ წამოვსულიყავი, მაგრამ არაფერი გამომივიდა.

ემიგრაციაში ვარ ცხრა წელი, ამ დროის განმავლობაში ორჯერ ვიყავი საქართველოში. უსაბუთო ვარ, მაგრამ გავრისკე და გამიმართლა, რომ უკან უპრობლემოდ დავბრუნდი. თავიდან მივდიოდი საბერძნეთში, სადაც დედა, დეიდა და ნათესავები მყავდა, მაგრამ შემდეგ ისე მოხდა, რომ ხელი არ შემეწყო და უცებ მივიღე გადაწყვეტილება, წამოვსულიყავი იტალიაში, სადაც ჩვენი ოჯახის ახლობელი დარეჯან ნადირაძე დამხვდა. შვილივით მიმიღო.

თავს ძლიერ ადამიანად ვთვლი და ამიტომ აქაურობასთან შეგუება არ გამჭირვებია, თუმცა მინდა-არ მინდა, სხვა რა გზაა? – ძლიერი უნდა ვიყო. უცხოეთში ყველაზე მეტად შვილები მენატრება, ჩემი ორი ბიჭი, რომლებიც სიცოცხლეს მირჩევნია. მათ გამო ყველაფერს ავიტან და გავუმკლავდები. ღმერთს მადლობა მინდა ვუთხრა, რომ ასეთი კარგი  შვილები მარგუნა.

კარანტინის დროს ძალიან მინდოდა, თავი რამით გამერთო. მინდოდა მეხატა, მაგრამ არ მქონდა სახატავი ფანქრები და ქაღალდი, ამიტომ რვეულის ფურცლებზე ცარცით ხატვა დავიწყე. ერთ საღამოს ერთმა კეთილმა გოგომ, ნათია კაკაბაძემ, რომელსაც მაშინ კარგად არც ვიცნობდი, დამირეკა და მითხრა, შენს სახლთან ვდგავარ და გამომხედეო. გარეთ გასულს ნათია ფერადი ფანქრებით დამხვდა – საჩუქრად მომიტანა. ვერ წარმოიდგენთ, ჩემთვის ეს რა სიხარული იყო, ნათიამ ხატვის სტიმული მომცა. მაშინ დავრწმუნდი, რომ ქვეყნად არიან ადამიანები, რომლებიც იზიარებენ ჩემს სიხარულს, ამიტომ არ მინდა, რომ მათ იმედები გავუცრუო.

ჩემი ნება რომ იყოს, არცერთ დედას არ გავუშვებდი შვილებისგან შორს, რადგან მათ დედა ახლოს სჭირდებათ. ღმერთს ვთხოვ, ისე აეწყოს ცხოვრება, რომ არცერთ დედას არასოდეს დასჭირდეს პრობლემების გამო ოჯახიდან შორს წასვლა.

თეონა გოგნიაშვილი

sputnik-georgia.com