„ჩემი პატარა და უცოდველი გიორგი ძალადობამ მოკლა, ზუსტად იმავე ძალადობამ, რომლის მსხვერპლიც ახლა მისი ოჯახია, დაგამძიმებს ასე ცხოვრება, დამიჯერე“

ვერაფრით ვიგებ, რატომ შეიძლება, ადამიანი იყოს ასეთი უბედური, არა ისეთი, როგორიც დღეს ჩვენ, გიორგის ოჯახი ვართ ტრაგედიის გამო, არამედ არსითა და ბუნებით, – ამის შესახებ გიორგი შაქარაშვილის ბიძა მირიან ნიკოლაძე სოციალურ ქსელში წერს და ტელეკომპანია „მთავარის“ ხელმძღვანელ ნიკა გვარამიას მიმართავს.

„მიუხედავად ჩემი მძიმე ემოციური მდგომარეობისა, რასაც დაერთო გაუსაძლისი რეჟიმიც ჩემი გიორგის საქმიდან გამომდინარე, ვცდილობ, მშვიდად დავაკვირდე საზოგადოების გარკვეულ ნაწილს, ჟურნალისტებს, სამართალდამცავებს, მათ ქცევებს და დამოკიდებულებებს. რატომ ვაკეთებ ამას, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს ასე ხდება.

საბოლოო ჯამში, დღეს საღამოს, ჩემი სამსახურიდან მორიგი ინტერვიუს ჩაწერის შემდეგ, სწორედ „მთავარი არხის“ ჟურნალისტს ვუთხარი, რომ არ მჯეროდა, თუ იარსებებდა საქართველოში თუნდაც ყველაზე ცივსისხლიანი ადამიანი, რომლისთვისაც გიორგის ტრაგედია, როგორც მინიმუმ, „სულერთი“ იქნებოდა.

ამთავითვე ვიტყვი, შემიძლია, საჯაროდ დავიფიცო, რომ სიბრალულის გრძნობის გარდა, არანაირი განცდა არ მაქვს, ვერაფრით ვიგებ, რატომ შეიძლება, ადამიანი იყოს ასეთი უბედური, არა ისეთი, როგორიც დღეს ჩვენ – გიორგის ოჯახი ვართ ტრაგედიის გამო, არამედ არსით და ბუნებით.

ერთ დროს ჩემო მეგობარო და შემდგომ ჩემ მიერვე გულნატკენო ადამიანო, ორი რამ მინდა გითხრა, როგორც შვილების მამას და როგორც იურისტს:

1. მიზანი, რომ მირიან ნიკოლაძის მიმართ საკუთარი ძმის (რა მნიშვნელობა აქვს, ბიძაშვილის) ოჯახში გაჩნდებოდა უნდობლობა, არ გამოვიდა. შემიძლია, გარდაცვლილი ბავშვის მშობლების მოსაზრება გითხრა სრული ციტატით: „რატომ გვკლავს მეორედ ეს ბოროტი ადამიანი თავისი პოლიტიკური შიზოფრენიის გამო?!“

2. მსგავსი ზედაპირული კეკლუცობის, საქმეში ჩაუხედაობის და უშინაარსო ბლუყუნის შემდეგ (ნუ მიწყენს იქ მჯდარი ჩემი კოლეგა), ჩვენ, თავის დროზე, მთელ საგამოძიებო ჯგუფს ვუშვებდით სახლში, რათა სხვა სისხლის სამართლის საქმე აღარ დაეღუპა თავისი არაკვალიფიციურობით. მესმის, რომ სისხლის სამართლის საქმის სპეციფიკაში ჩაუხედავი საზოგადოება თქვენი ინფანტილური წიაღსვლების მძევალია, მაგრამ რა ვუყო…

მე და ბავშვის ოჯახმა გავიგეთ, რომ ჩემზე მეტად გიყვარდა გიორგი; გავიგეთ, რომ ჩემზე მეტად ერთგული ხარ ჩვენივე საკუთარი ოჯახის; გავიგეთ, რომ სისხლის სამართლის ვირტუოზი ბრძანდები, მაგრამ ერთი რამ ვერცერთმა ვერ გავიგეთ – სლუკუნით და ცრემლების ღვარღვარით დაწყებული გადაცემა რატომ უნდა მთავრდებოდეს პოლიტიკური მოწოდებებით.

ისევ გულისტკივილით და შენზე ფიქრით (მენანები გულწრფელად) დამძიმებულმა მინდა, ვუთხრა საზოგადოებას – რას აკეთებდა „მთავარი არხი“ ეს დღეები, მაშინ, როდესაც, როგორც თქვენ ბრძანეთ – მე ბავშვის სულს ვყიდდი და „კონვერტების მიტან-მოტანით თუ საპარლამენტო სიაში მოხვედრით“ ვიყავი დაკავებული (თუ როგორც იყო, აღარ მახსოვს). რას აკეთებდა და ჯერ ბავშვის დაღუპვის ამბავი არც კი ვიცოდით (ანუ მეორე დღესვე), ჯერ მდინარის კალაპოტში დაკაწრულები და გამწარებულები დავეხეტებოდით, როდესაც ამ არხის ჟურნალისტების პირველი კითხვა იყო: „ბატონო მირიან, ამბობენ, რომ პოლიცია და მაშველები არაფერს აკეთებენ გიორგის გადასარჩენად. ამბობენ, რომ თქვენ ხართ უკმაყოფილო სახელმწიფო ორგანოების მოქმედებით“ (ნუ მიწყენენ, მე მესმის მათიც კი). დიახ, პატივცემულო, ასე იყო. გამორთული კამერებით თავდასხმები მხოლოდ ერთი ფრაზის გამო – რამენაირად ვინმე გაგველანძღა, არც ბავშვი გაინტერესებდათ და არც ოჯახი (ეს ყველა იქ მყოფი ჭირისუფლის მოსაზრებაა, რომელზედაც ყოველდღიურად ძალადობდნენ).

შემდეგში იყო თქვენს არხზე ჩემი პირდაპირი ეთერი, საიდანაც ასევე ვერაფერი გამოვიდა, სადაც ძალიან ადამიანური და კეთილშობილი წამყვანი ვეღარ უძლებდა ვიღაცების აგრესიულ ბრძანებებს და ორჯერ მოუწია ყურსასმენის ნერვიულად მოცილება ყურიდან.

გასაგებია ჩემთვის ის ისტერიკა, რაც ბავშვის სიკვდილის ვერ „გასკანდალება-გაპოლიტიკურებამ“ გამოიწვია, მაგრამ მე უბედურებამ ვერ დამაკარგინა საკუთარი სახე და შენ დაკვეთის ვერშესრულება ნუ წაგშლის, როგორც ცარიელ ადგილს. რომის პაპზე მეტი კათოლიკობა წარმართების საქმეა, შენ თვითონაც ხომ იცი.

მოკლედ, ასეა თუ ისეა, ჩემი პატარა და უცოდველი გიორგი ძალადობამ მოკლა, ზუსტად იმავე ძალადობამ (რა განსხვავებაა ფიზიკურსა და ფსიქოლოგიურს შორის?!), რომლის მსხვერპლიც ახლა მისი ოჯახია.

დაგამძიმებს ასე ცხოვრება, დამიჯერე…“ – წერს მირიან ნიკოლაძე „ფეისბუქზე“.