ერთი გამოჯანმრთელებული პაციენტის ისტორია, რომელსაც ყველაზე მეტად დაეჯერება

გამარჯობა, მე მოგიყვებით ამბავს იმაზე, თუ როგორ დავამარცხე კორონავირუსი.

„რამოდენიმე კვირის წინ, თებერვლის ბოლოს მე და ჩემი მეგობრები იტალიაში წავედით, არაჩვეულებრივი დღეები გავატარეთ და შემდგომ მშვიდობიანად ჩამოვფრინდით საქართველოში, უნდა აღვნიშნო რომ ჩვენი წასვლისას იტალიაში ვირუსთან დაკავშირებით სრული სიმშვიდე იყო, წინააღმდეგ შემთხვევაში რა თქმა უნდა ჩვენი მოგზაურობა არ შედგებოდა. ქუთაისის აეროპორტში დაგვხვდნენ ექიმები, რომლებმაც გადაამოწმეს ჩვენი ტემპერატურა , ასევე შეგვავსებინეს ინფორმაცია მოგზაურობასთან დაკავშირებით და შემდგომ დავტოვეთ აეროპორტი.

რამოდენიმე დღეში საქართველოში გამოვლინდა ვირუსის შემთხვევა, რომელიც იტალიაში მოგზაურობასთან იყო დაკავშირებული და როგორც კი გავიგე, მაშინვე მივიღე სახელმწიფოს რეკომენდაცია და გადავედი თვითიზოლაციაში. დამიკავშირდნენ შესაბამისი სამსახურიდან და გამომდინარე იქედან რომ არ მქონდა არანაირი სიმპტომი, ანალიზის ჩატარება მიზანშეწონილად არ ჩაითვალა.

იზოლაციიდან 1 კვირის შემდგომ ნელა ნელა გამოჩნდა სიმპტომები, რომელსაც სხვა დროს ალბათ არანაირ ყურადღებას არ მივაქცევდი, მაგრამ ამ დროს ყველაფერი უფრო მძაფრად მეჩვენებოდა. სიმპტომები შემდეგში გამოიხატებოდა: ყელის სიმშრალე, ცოტათი ტკივილიც, შედგომში დაემატა სურდო (მე ტემპერატურა არ მქონია), მაშინვე მივმართეთ ექიმს და გადაწყდა ჩემვის ანალიზის გაკეთება, მოვიდნენ სახლში ლუგარის ლაბორატორიის წარმომადგენლები და აქედან დაიწყო ჩემი და კორონავირუსის საერთო ამბავი. პირველ რიგში მინდა აღვნიშნო რომ, ვერც კი წარმოვიდგენდი თუ ეს ვირუსი მექნებოდა, ვფიქრობდი რომ რამე მწვავე მდგომარეობა უნდა ყოფილიყო, ან რაიმე მკვეთრად გამოხატული სიმპტომი რომ მეფიქრა მის არსებობაზე, ამიტომ დიდად არ ვნერვიულობდი პასუხზე. საღამოს მღელვარებამ მაინც იმატა, დრო გადიოდა და არავინ არ მირეკავდა, ბოლოს დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ დამირეკეს და მითხრეს რომ მაქვს ვირუსი… ცოტა ხნის შემდეგ მომაკითხეს ინფექციური საავადმყოფოდან, მე სახლიდან გასვლამდე ისევ მყარად ვიდექი. გარეთ გავედი და დავინახე სასწრაფო დახმარების მანქანაში, კარი გაიღო და გადმოვიდნენ ფორმებში ჩაცმული ადამიანები და მივხვდი რომ მეშინია უკვე, პირბადე მომაწოდეს მაშინვე და გადავედით ინფექციურ საავადმყოფოში. დავიწყე ცხოვრება ინფექციურში, პირველად მოვხვდი საავადმყოფოში როგორც პაციენტი და ყველაფერს განსაკუთრებულად ვაკვირდებოდი, სიმართლე გითხრათ კარგი მოლოდინი არ მქონდა, მაგრამ სულ სხვა რამ დამხვდა ადგილზე, უზომოდ კეთილგანწყობილი ადამიანები, ექიმები რომლებიც გარდა იმისა რომ ყოველ დილით, საღამოს და ნებისმიერ დროს როცა დამჭირდებოდა ჩემთან იყვნენ, მუდმივად ზრუნავდნენ ჩემს განწყობაზე და მოტივაციაზე, ყველა ვინც გადიოდა აუცილებლად მეუბნებოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა და არაფრის არ უნდა შემშინებოდა. ვიყავი ბოქსირებულ პალატაში, საიდანაც გარეთ გასვლა გეკრძალება და მხოლოდ ანალიზებისთვის ან სხვა შემოწმებისთვის გავყავდით ოთახიდან. ექიმები მუდმივად აკონტროლებდნენ ჩემს მდგომარეობას, სისხლის ანალიზებს, ფილტვების მდგომარეობას, გვიღებდნენ კომპიუტერულ ტომოგრაფიას, დეტალურად გევკითხებოდნენ ნებისმიერ ჩივილზე რაც ვირუსს უკავშირდებოდა ან არ უკავშირდებოდა.

სიმპტომებს რაც შეეხება, მე პირადად მქონდა ყელის ტკივილი, 2-3 დღის განმავლობაში, პირის სიმშრალე და მცირე სურდო. ჩემს მეგობრებს აღენიშნებოდათ ასევე ტემპერატურაც, მაქსიმუ 37.8.

ვირუსის ამბავი რომ გამაგებინეს იმდენად მოულოდნელი იყო რომ, უცებ, ერთ წამში მთელმა ცხოვრებამ თვალწინ გამირბინა, იმ დროს ზუსტად მივხვდი რას ნიშნავს ეს სიტყვები, შემდეგ რამოდენიმე წამი ჩუმად ვიდექი და მერე უკვე დავიწყე ფიქრი და იმ რეალობის მიღება რის წინაშეც ვიყავი, გონებამ პირველი რაზეც ფიქრი დაიწყო იყო ის ადამიანები, ვინც ვნახე იზოლაციამდე და ეს იყო ჩემთვის ყველაზე მძიმე, ბებიები, ბაბუები, ჩემი ოჯახის წევრები, ძალიან ბევრი ადამიანი, ვინც ვნახე მოგზაურობის შემდგომ და ვიგრძენი ის საშიშროება რაც შეიძლებოდა მე გამომეწვია. ეს იყო ყველაზე მტკივნეული ფიქრი მთელი ამ პროცესის განმავლობაში, როცა იცი რომ შენს საყვარელ ადამიანებს გაუცნობიერებლად შეგიძლია ავნო და მათ სიცოცხლე საფრთხე შეუქმნა.

პალატაში თავდაპირველად დრო ძალიან ნელა გადიოდა, თითქმის არაფერს არ ვაკეთებდი, მხოლოდ ვფიქრობდი რა შეიძლებოდა მომხდარიყო, როგორ შეიძლებოდა ჩემი ცხოვრება შეცვლილიყო, ძირითადად ნეგატიური აზრები ტრიალებდა თავში, ერთადერთი რაც დადებითად განმაწყობდა ოთახის დიდი ზომის ფანჯრები იყო, საიდანაც უზარმაზარი ხეები ჩანდა და დილით როცა ვიღვიძებდი ხოლმე, რამოდენიმე წამით მეგონა რომ სხვაგან ვიყავი და ბედნიერების შეგრძნება მქონდა, განსაკუთრებით ერთი ღამე მახსენდება, თოვლი როცა მოვიდა. დილით ადრე მეღვიძება ყოველთვის და 7 საათი იყო თვალი გავახილე და პირდაპირ ფანჯრებს შევხედე , ეს უზარმაზარი ხეები თოვლით იყო დაფარული და ყველაფერი თეთრი იყო ირგვლივ, საოცარი, ზღაპრული დილა იყო, იმედის მომცემი. შემდეგ გადავერთე წიგნების კითხვაზე, ოჯახის წევრებთან საუბარზე და ძირითადად მაგით გამყავდა დრო.