რა დაემართა იტალიაში ჯორჯია მელონის მთავრობას? – ულტრამემარჯვენე მთავრობის შიში საფრანგეთში

საფრანგეთში ულტრამემარჯვენე მთავრობის აჩრდილი უკვე აღარ არის პოლიტიკური ფანტასტიკა. მით უმეტეს, უკიდურესი მემარჯვენეები ევროპის სხვა ქვეყნებს, მაგალითად, იტალიას, უკვე მართავენ.

იტალიის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარე, პრემიერ-მინისტრი ჯორჯია მელონი ძალიან განრისხდა, როდესაც გერმანიის კანცლერმა ოლაფ შოლცმა ივნისში უთხრა, რომ მისი პარტია ულტრამემარჯვენეთა შორისაა. ფრანგი მარინ ლე პენის მსგავსად, ეს იარლიყი ჯორჯიასათვისაც მიუღებელია. საერთოდ, ეს ეტიკეტი ულტრამემარჯვენე პარტიებს ძალიან არ მოსწონთ.

იტალიაში პრესაც და პოლიტიკური ხელისუფლებაც ჯორჯია მელონის პარტია „იტალიის ძმებს“ მემარჯვენე ძალად მოიხსენიებს. ტერმინი „უკიდურესი მემარჯვენეები“ იტალიაში ისეთი ნეონაცისტური და ნეოფაშისტური პარტიების აღსანიშნავად გამოიყენება, როგორიცაა „კასაპუნდი“ და „ახალი ძალა“ („Forza Nuova“), რომლებიც ფაშიზმის მიმართ ნოსტალგიას ნამდვილად განიცდიან. თუმცა თითქმის ორი წლის განმავლობაში ხელისუფლების სათავეში მყოფი ჯორჯია მელონის პოლიტიკის გაანალიზების შემდეგ, ჩვენი კორესპონდენტი მის მთავრობას „თანამედროვე ულტრამემარჯვენეს“ უწოდებს. მიუხედავად იმისა, რომ ის ეჭვქვეშ არ აყენებს კაპიტალიზმს და ლიბერალიზმს, არ ეწინააღმდეგება დემოკრატიას, მას უკიდურესი მემარჯვენეებისთვის დამახასიათებელი ყველა სხვა სხვა ნიშანი აქვს. მაგალითად, იმიგრაციაზე, როგორც მრავალი უბედურების მიზეზზე, მთლიანად უარის თქმა; უსაფრთხოების შესახებ კანონების მიღების ტენდენცია; მცირე დანაშაულისთვის ხანგრძლივი პატიმრობა; ანტისისტემურობის მაღალი დოზა… ჯორჯია მელონი რეგულარულად აცხადებს, რომ ის გახდა შეთქმულების მსხვერპლი, რომელიც ხელს უშლის მას ქვეყნის მართვაში. პრემიერი იტალიელი ერის სიწმინდეს ადიდებს და სახალხო კონსენსუსის დროშას აფრიალებს, რათა გაამართლოს გადაწყვეტილებები, რომლებიც იტალიელებს ერთმანეთთან აპირისპირებს.

ორ წელიწადში მელონიმ იტალიური საზოგადოების მკვეთრი პოლარიზება მოახდინა და ზოგიერთი პოლიტიკური ექსპერტის აზრით, მისი ქმედებებით მარინ ლე პენი და ჯორდან ბარდელა აღფრთოვანებულები არიან.

რას ნიშნავს რეალურად ცხოვრება ისეთ ქვეყანაში, რომელსაც კონსერვატიული სუვერენისტული პარტია მართავს?

დავიწყოთ ყველაზე მნიშვნელოვანით – ეკონომიკით. საფრანგეთსაც და იტალიასაც სახელმწიფო ვალის ძალიან მაღალი მაჩვენებელი აქვთ და მისი დეფიციტი მშპ-თან მიმართებაში ძალიან დიდია. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ალპების სხვადასხვა მხარეს მდებარე ქვეყნების ხაზინა ცარიელია.

ჯორჯია მელონის სამეცნიერო ხარისხის არქონის სინდრომაც აწუხებს. მას სურს ყველას აჩვენოს, რომ დიდი ეკონომისტის, მარიო დრაგის კურსის მიყოლით, მასაც შეუძლია იტალიური ანგარიშების წესრიგში მოყვანა, მაშინაც კი, როდესაც შესაბამისი აკადემიური და პროფესიული განათლება არ გააჩნია და მისი გარემოცვა საჭირო მოთხოვნებს ვერ აკმაყოფილებს.

მელონის უკვე მოუწია იმასთან შეგუება, რომ წინასაარჩევნო კამპანიის დროს მიცემული ბევრი დაპირება არ შესრულდება. საპენსიო ასაკის შემცირების შესახებ დიდი ხნის წინ გაცემული დაპირება დღის წესრიგში საერთოდ აღარ დგას. საგადასახადო რეფორმაც იმავე დონეზე დარჩა, რაც წინა ხელისუფლების დროს იყო, კერძოდ, საუბარი დასაქმებულთა შრომაზე გადასახადების შემცირებას შეეხება. ევროპარლამენტის საარჩევნო კამპანიის დროს დაპირებული პრემიებიც კი მხოლოდ რამდენიმე კატეგორიის მოქალაქეებისთვის 100 ევროს გაცემით შემოიფარგლა. მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარემ ფინანსური წრეების ზეწოლის გამო ერთ-ერთ მთავარ დაპირებაზეც – ბანკების უზარმაზარი მოგების დაბეგვრაზე – უარი თქვა. შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ულტრამემარჯვენე მთავრობა ეხმარება ყველაზე გაჭირვებულებს, მათ, ვისაც თვიდან თვემდე ძლივს გააქვს თავი, მაგრამ აქაც პირიქითაა – ჯორჯია მელონიმ „მოძრაობა ხუთი ვარსკვლავის“ მიერ შემოღებული მოქალაქეების შემოსავლის სქემა გააუქმა, ჯანდაცვა კი, განსაკუთრებით უღარიბეს რეგიონებში, სავალალო მდგომარეობაშია.